Bijna viel ik van mijn fiets in een klein Pools dorpje.
Dit bushokje deed mij sterk denken aan de schuur in de tuin van mijn voormalig ouderlijk huis in De Knipe.
In een vrij weekend heeft mijn vader ooit zijn schuurtje beschilderd. Niet zomaar blauw, groen, bruin of zwart.
Nee, hij veranderde het schuurtje in een prachtig uitzicht op zee. Inclusief reusachtige meeuwen, een boei en een heus eiland.
Niet langer meer een saai schuurtje, maar een taffereel waarbij je bij de aanblik al vrolijker werd. De Knipe lag even niet meer in De Knipe.
Hetzelfde leek zich hier in dit kleine dorpje in Polen te hebben voltrokken. Gewoon, iemand die op een dag besloot het oersimpele bushokje vrolijker te gaan maken.
Voor zijn eigen plezier? Misschien? Hij heeft het sowieso, zonder dat zelf te weten, voor mijn plezier gedaan. Want hij liet mij weer even aan mijn vader denken.
Mark
Geen opmerkingen:
Een reactie posten